Ik ging met een sardien en een makreel in de tas naar de waterkant.
Bij aankomst was alles mooi ijsvrij en het was een lekker weertje, de weermannen en vrouwen hadden het weer eens bij het rechte eind, maar niet heus.
Als ik geweten had dat het weer zo zou zijn de hele dag, dan had ik met de bellyboat gegaan.
Ze voorspellen de hele dag motregen en wind, en wat krijg je? Een geheel droge dag en zelfs zonneschijn.
Hoe kunnen we daar nu op bouwen? Kunnen we ook schadeclaims indienen voor misvoorspellingen?
Ik ging gewoon doen wat ik als tweede plan had, namelijk eerst doodazen en dan met de jerkbaithengel.
Of alle twee tegelijk, dat kan ook!
En zo begon de dag. Bij aankomst waren er al twee personen aan het vissen, dus de plek die ik voor ogen had was natuurlijk weer bezet door de vroegere bezetters, je weet wel, met die rare helmen op, maar nu dan zonder helm, maar wel met een pet op. (Duitsers alleen het snorretje ontbrak). Het kunnen ook Duitse Polen Of Poolse Duitsers geweest zijn, ze spraken in ieder geval Duits.
En ik dacht gelijk: weg vis, die liggen natuurlijk alweer achter in de kofferbak (ook dit net als vroeger, ze nemen alles mee naar die Heimat). (Grapje hoor, Duitse bloglezers,)
Nu moest ik natuurlijk iets uitwijken en zo gebeurde dan ook, ik ben de beroerdste niet en schuif gewoon een stukje de andere kant op.
Hengel met dobber en een makreel te water, pieper erbij, en zo kan ik ook de jerkbaithengel gebruiken.
Na 15 minuten vingen de oosterburen een mooie snoek van rond de 70 cm en met mij als spion op de uitkijk.
Op zulke momenten ben ik altijd blij dat ik mijn camouflagebroek aan heb, dan val je niet zo op.
De oosterburen waren druk aan het meten en fotograferen, en ik dacht nu komt het; hamer erbij of een stuk hout en bats boven op de snoekenkop. Maar niets was minder waar, de snoek ging mooi terug het water in.
Zo zie je maar, ik kan het ook wel eens mis hebben. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat ze mij zagen kijken en niet het durfden om de snoek een klap op de hersenpan te geven, maar dit blijft giswerk.
Na 45 minuten doodazen had ik dit wel gezien en ik werd ongeduldig. De doodaas hengel verdween in de auto en de jerkbaithengel bleef over.
Met een omtrekkende beweging ging ik om de Duitsers heen om het mooiste stukje water in beslag te nemen en dit lukte. Zo kon ik ze mooi vanaf de linkerflank weer terugdrijven tijdens deze vissesie.
Ondertussen zag ik wel weer wat grote kolken op het water, maar ik kreeg geen graat aan de Buster.
Na 25 minuten in één keer OHWOHOHOWHO!! Wat krijgen we nu weer? Kan ik nu nooit eens rustig vissen?
Zeker de Buster bij een Duitser in zijn pet geworpen, schichtig keek ik om mij heen, en weer klinkt het OHWOHOWHO!!!
Toch maar eens beter kijken en wat zag ik? Er lag een oude vrouw op de grond, tja en dan moet je toch in actie komen hè, zo'n mensje kun je niet laten liggen.
Dus ik liep maar naar de vrouw toe, want ik heb immers mijn EHBO-papiertje. Mond op mond was sowieso uitgesloten, daar begon ik niet aan. Als ze nu 50 jaar jonger was geweest misschien wel (en dan nog moet ik het eerst aan mijn vrouw vragen of het mag).
Achteraf bleek dat de vrouw niet lekker was geworden (ik had stiekem de dreg uit haar nek gehaald) tijdens het weggooien van het oud papier
Maar ik dacht zelf dat ze met haar voet in een kuiltje was gekomen en daardoor was gevallen.
Ik wilde 112 nog bellen, maar dat hoefde niet. Als ik haar buurvrouw maar wilde halen en zo gebeurde.
Na dit voorval kon ik weer verder. Met moeite kon er een bedankje af (volgende keer vis ik gewoon door!)
Je doet je best, maar een bedankje dat kost te veel moeite, zelfs de buurvrouw en de buurman zeiden niets.
Na dit gebeuren en de rest van deze visloze vissessie ging ik maar een andere stek zoeken.
Hier duurde het niet echt lang voor de eerst vis in de pan kwam en de Buster had zijn werk weer gedaan.
Op naar de volgende. Druk gingen de worpen weer over het water. Nog even had ik een volger en toen weer een tijdje niets.
Maar ik ging door na een 40 minuten volgde nummer twee. Deze was 64 cm en zat wat dikker in het velletje.
Op deze stek bleef ik nog 40 minuten, maar het leverde verder niets op, dus ik ging gauw naar een andere stek. Maar dit kon pas nadat ik een gesprek achter de rug had met een oud manneke die zijn visverhalen over vroeger kwijt wilde.
Zoals je ziet zat ik vandaag behoorlijk in de hulpverlening, het leek wel of ik op mijn werk was, maar dan anders!
Voor de volgende stek zocht ik een stuk op waar niet zoveel mensen liepen, de polder dus. Maar wat kwam ik daar weer tegen? DUITSERS! (waarom hebben die altijd vakantie als ik een dagje vrij ben?)
Hier trok ik mij verder niets van aan en ik begon met mijn eerste worpjes. Deze stek was en soort hotspot, dus lang bleef ik er niet, 15 minuten was genoeg.
Intussen waren de Duitsers weer verdwenen en ik ging wat dieper de polder in.
Op de volgende stek kon ik eindelijk in volle rust vissen, en hier ving ik na 30 minuten snoek nummer 3. Deze zat goed in zijn wintervelletje, deze kan straks gezond aan de paaiperiode beginnen.
En zo ging ik weer verder. Na nog eens 30 minuten kwam nummer 4 aan de haak en die was 57 cm.
Ik besloot door te gaan, maar dat even werd al gauw 2 uurtjes, want ik wilde nummer 5 nu ook wel eens vangen en daarbij verstrijkt de tijd. Bovendien stond ik op 165 snoeken en ik wilde naar de 170 stuks, dat was het doel van de dag.
Dit werd doorzetten. De vermoeidheid zat er goed in, dat zal nog wel van het griepje zijn geweest, ik had zelfs een blaar op mijn vinger
En dat is lang geleden kun je zien hoeveel je als visser hebt te verduren.
Maar ongeveer 30 minuten later, bijna bij het verlaten van deze stek en op een stukje waar ik nooit echt vertrouwen in had, kwam nummer 5 op de kant en nog een mooie ook van 77 cm.
Nooit zomaar denken: hier zit toch niets. Doordat ik daar een worp deed en speldaas zag wegschieten had ik het vermoeden dat er toch wat moest zitten.
Na deze vangst ging het hengeltje de auto in en reed ik richting huis. Maar je raadt het al, ik kwam onderweg toch weer water tegen en ook daar moest ik natuurlijk weer een paar worpen doen en twee lossers waren het resultaat.
Toen ging ik vlug naar huis. Wat een vermoeiend dagje vandaag, maar dat kon ook wel eens komen omdat ik me iets te dik had aangekleed.
En zo kom ik stapje voor stapje dichter bij mijn nieuwe seizoensrecord. Nog 5 te gaan!
Op naar een volgend avontuur!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten