of gewoon van de kant af doodazen. De gehele week speelde dit door mijn hoofd.
Het doodazen vanuit de Bellyboat stond eigenlijk boven aan mijn lijstje. Het zou toch wat zijn: met 1 hengel al werpend de boel afgooien en als bijhengel een doodaas hengel en deze lekker zijn gang laten gaan .
Dit bleef maar doormalen in mijn hoofd, zelfs tot vanochtend vroeg toe. Het weer was er wel naar.
Alleen bij het opstaan leek het wel of mijn ogen niet open te krijgen waren. Duf als een konijn stond ik naast mijn bed, niet voor rede vatbaar. Dus er werd maar afgezien om met de Bellyboat het water op te gaan en deze sessie maar voor later te bewaren. Je zal toch maar in slaap vallen tijdens het bellyboaten. De doodaas sessie missie werd het maar, de hengels lagen nog startklaar in de auto. Het enige wat ik nog moest doen was sardienen uit de vriezer halen. Daarna nog even een pakje sigaretten, en wat te drinken halen. Dat drinken was vandaag voor de verandering eens geen cola, maar karvan cé-vitam; lekker gezond! Onderweg naar het water werd het eerste blikje van de drie geopend. Het is wel koolzuur houdend, maar ik ging er verder vanuit dat het wel te drinken zou zijn, net zoals de verdun versie. Bij de eerste slok heb ik het echter alweer door en ternauwernood weet ik van schrik nog net de auto naar de kant te sturen. Vlug wordt het raam open gedraaid en het goedje uitgespuugd: wat een bocht!!! Weer zo'n drankje waar die nepsuikers in gebruikt worden, het goedje begint gelijk naar mijn hoofd te stijgen. Het is net of ik een Joint heb gerookt en dan een hele verkeerde. De auto is inmiddels weer op het rechte spoor en de tocht naar het water wordt voortgezet. Vlak voor de eindbestemming die na allerlei getreuzel op de weg eindelijk wordt bereikt, ga ik nog vlug even bij het tankstation een flesje vruchtensap halen dat wel door de beugel kan. Hierna heb ik gelijk de auto geparkeerd, de eerste hengel uitgeworpen en de missie kan beginnen. De hengels liggen mooi ongeveer 5 meter uit elkaar; 1 hengel met de dobber ligt zwevend, de andere met het aas tegen de bodem geparkeerd. En zo gaan we van start. Dit laat ik ongeveer een 20 minuten zijn gang gaan. Jos belt ook nog even tijdens deze missie, maar ik heb dan nog niets gevangen. Tijdens dit gesprek leg ik de hengels alweer op een andere plek.
Ik ben nu eenmaal een ongeduldige visser en wissel graag van het ene punt naar het andere. Of dit goed is weet ik niet, maar ik heb pas een stuk gelezen in een roofvisblad waarin ook nogal snel van stek werd gewisseld, al was dat niet zo snel als wat ik nu doe. Maar dit is meer een missie van Catching The Impossible, en ik heb het gevoeld dat het vandaag moet gebeuren, zeker omdat alles in het begin wat tegen zat, zoals het verkeer en het blikje drinken. Jos heeft intussen het gesprek beëindigd en de hengels liggen weer klaar. Koud na dit gesprek zie ik al beweging aan de dobber en flink ook.
Hij gaat nu aardig heen en weer en begint weg te lopen. Nu ga ik aftellen en goed, zoals ik het op school geleerd heb: 1,2,3,4,5,6,7,8,9,10 en dan nog enkele seconden erbij, zodat ik flink de tel kwijt raak. Dan doe draai ik net zoals in de film van Catching The Impossible eerst de lijn weer strak, zodat ik voel dat de snoek er aan zit. Ook de haak zet ik net als in die film. Nu is het gevoel goed, ik weet dat deze dikke groene rakker in de pan komt. Als een speer wil ze er vandoor gaan, maar hier is geen ontkomen meer aan. Deze rakker (dikke dame) komt mooi langs de kant en ik kan haar mooi met de kieuwgreep uit het water halen. Mijn eerste gedacht is dat ze net de meter haalt, maar na te hebben gemeten blijft het lint steken op 108 cm.
Moe van het gevecht met deze "BIG MAMA " bel ik gelijk Jos even op dat de missie is geslaagd.
Catching The Impossible is een feit. Nu is dit niet de grootste die ik ooit gevangen heb, maar wel mijn eerste doodaas snoek. Er zijn toch weer records gebroken dit seizoen: grote snoek op mijn eigenbouw aasje, een bekeuring gescoord en deze dame, wat wil je nog meer. Wat er ook nog gebeurde is dat er een tweede snoek onder mijn gehaakte snoek bleef hangen, terwijl ik mijn big fat mama naar de kant dirigeerde! Na het telefoontje met Jos leg ik de hengels weer uit op een ander stuk, en dit herhaal ik nog enkele keren. Ik heb het gevoel dat ik naar de wc moet, misschien door dat rottige blikje wat ik toch nog heb opgedronken. Ik besluit toch verder te vissen. Maar ik startte om 9.30 uur, ving de snoek om 10.00 uur en nu is het intussen 12.00 uur. De wc drang is nu veranderd in hoge nood en vanaf de hoge-nood-plek tot aan de auto is het eerst hengels uit het water halen, aas eraf en dan nog 50 meter lopen. Ik ga er maar even bij zitten om de aandrang tegen te gaan. Dan besluit ik de spurt naar de auto te wagen, zodat ik snel naar het tank station kan om daar de behoefte te doen.
Maar dat is foute boel en stront aan de knikker; ik ga het niet redden en geef het ook op. De rest snappen jullie wel. Ik kan weer naar huis en de andere sessie moet worden onderbroken. Eerst moet er een bruin prakkie weg worden gewerkt. Na dit euvel besluit ik toch nog even de Bellyboat in de auto te doen en daar de rest van de dag middag mee het water op te gaan. Het weer is er goed voor met een temperatuur zo rond de 13 graden, het zonnetje schijnt en bij een watertemperatuur van 3,7 graden is dit allemaal prima te doen. En zo dobber ik ongeveer nog een uurtje of drie op het water, maar vangsten of een aanbeet blijven uit. Rond 16.30 uur vind ik het ook weer mooi geweest, tijd om naar huis te gaan!
Missie geslaagd: Catching The Impossible. Bekijk dit maar eens op You Tube, niet dat je mij daar ziet vissen, maar het is wel een geweldige filmtrailer over bijna elke soort van visserij.
Op naar een volgend avontuur!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten