Mike kon niet echt beslissen of hij eventueel zin had om 's avonds mee te gaan, meneer moet zo nodig weer eens naar Hong Kong, alsof daar snoek zit!
Tegen het einde van de middag, toen ik thuis kwam, stond Roderick mij al op te wachten en vroeg of ik zin had om te vissen.
Nou, toen was de knoop gauw doorgehakt; hoe meer zielen hoe meer vreugd.
Mike werd nog even gebeld en die ging toch ook nog maar eens mee, want er was geen plek in het vliegtuig (hij zal wel naar vis hebben geroken) en dan moet je meestal met een ander vliegtuig mee alhoewel hij al een bagageticket heeft van 125,00 Euro.
Er werd vlug een pannetje bami gemaakt; gauw-klaar-snel-weg menu's zijn dat, maar wel uit eigen keuken.
Roderick kon tijdens de bereiding van de maaltijd snel even de auto op orde brengen en
vlug werden de hengelspullen ingeladen.
Om 18.30 werd er naar Zeist gereden en Mike werd opgepikt, de visstek ligt mooi op de route, we gaan richting de rivieren en een plekje bij een veerpont aldaar wordt opgezocht. Het kan er op goede dagen wemelen van hele kuddes met baars en flinke jongens ook nog, al is het wel weer een jaar of 5 geleden dat we daar de laatste keer een baars hebben mogen vangen!
Mike had er twee jaar geleden nog een mooie snoek van in de 80 cm, maar ook toen was dat het enigste wat we hebben gezien.
Maar vol goede moed gingen we gedrieën op pad en het moest nu maar eens gebeuren; grote baars en misschien snoekbaars!
Na aankomst bij de veerpont gingen gauw spullen uit de auto en konden we aan de slag. Ik stond mooi als eerste aan het water en de eerste worpen volgden daarna ook snel.
De competitiedrang is er altijd wanneer Mike mee gaat, Van Roderick hebben we niet veel te duchten, dat is nog maar een beginneling.
Roderick stond al vlot als tweede persoon aan het water en na een snelle correctie (flinke schop onder zijn hol) omdat hij zo nodig weer zijn lijn over mijn lijn moet uitwerpen, werd er doorgevist.
Meestal is Mike de eerste die aan het water staat, maar dit duurde nu wel erg lang. Maar uiteindelijk kwam hij er aan en er werd driftig geworpen en gevist.
Na een flink aantal worpen van ons drieën volgde er opeens een luide kreet: "Ik heb er een, ik heb er een". "Ja hoor, het zal wel", dacht ik. Roderick staat er met een tot in het handvat gekromde hengel. Helpie, helpie, pappie, pappie!!!
Wat pappie, pappie, hij zal wel vast zitten. Maar die kromme hengel kon niet uit zichzelf van die pompende bewegingen maken.
Er moest dus wel degelijk vis aan zitten, nou dan maar vlug de reddende hand toesteken.
Vlug wordt Roderick tot rust gemaand door Mike, en ik kon proberen de baars van de haak te halen. Maar helaas het was te laat, de baars schoot van de haak.
Ik moet toegeven, het was een flinke jongen, toch zeker tegen de 40 cm en dat is echt al een mooie baars.
We gaan er van uit dat het beginnersgeluk was van Roderick.
Vlug word er van stelling veranderd en Mike en ik pikken vlug Roderick zijn plek in (het zal toch gebeuren dat hij er met de vangsten vandoor gaat; dat kan niet en mag niet gebeuren toch!)
Nou dachten Mike en ik de stek te hebben en nu was het wachten op de volgend aanbeet van baars, maar dat gebeurde niet.
Ik ging maar weer op mijn eigen plekje staan en Mike zocht ook weer een ander plekje.
Nog geen vijf minuten klonk het weer: "Ik heb er een, ik heb er een!!"
Weer is het de kraai-achtige stem van Roderick die over het water galmt en hele scholen met vis zie je boven het water uitspringen. Sommige blijven zelfs verdoofd op het water liggen.
Maar na een korte worsteling met de gevangen vis (snoek) ontglipt hem die ook weer, maar wat waar is, is waar; Roderick kan goed tegen dit kat- en muisspel van baarsmuis en snoekmuis, of hoe je het ook wilt noemen.
Mike gaat vlug naast Roderick staan (de oude stekkendief).
Even later hebben we ook even overleg Mike en ik, zoiets van: dit kan en mag niet gebeuren, dat zo'n beginneling ons de les gaat lezen.
We schuiven nu een heel stik door naar links, ik ben inmiddels mijn eerste aasje al kwijt achter de stenen en Roderick ook.
Even later verlies ik weer een aasje. Spontaan knapt de onderlijn bij het werpen: pot%&*&^^%$#@ rie!!!
En die rothengel van Roderick deugt ook al voor geen meter, wat een zwabberstok. Ik heb de oude van hem maar eens meegenomen, wat een onding. Het enigste wat er aan deugt is mijn oude molentje dat er op zit.
Ik begin een beetje aan Andy te denken!
Er wordt vrolijk verder gevist, we gaan nou richting een in het water uitstekende pier, maar ondertussen vissen we ook de tussenliggende kribben af.
Nu komen we ook op de plek waar Mike ooit zijn snoek ving, en wat er gebeurt gebeurt er, hij geeft ineens een brul: "Ik heb er een!!"
Moet ik nu reageren of niet, het zal wel weer. Toch kijk ik maar eens om en ja hoor, meneer moet er weer eens een vangen; een snoekbaars.
Met een zeer irritante grijns kijkt hij me aan,wat een tronie.
Maar gelukkig, de vangst is niet al te groot, dus ik ben al vlug over de schrik heen en we vissen verder.
Onderweg komen we nog enkele IJslandse paarden tegen, ze komen een beetje agressief over, maar daar trekken we ons niets van aan.
Weer verspeel ik een aasje "Go123456677887^%#$^(() (de rest schrijf ik maar niet op).
Weer komt dat dagje met Andy bovendrijven.
Op de pier aangekomen worden er nog wat worpen gedaan en ik besluit even een paar plaatjes te schieten.
Ook hier verspeel ik nog twee keer een aasje en GlOEIENDE @#$%^))))@@@## BOMMEN EN GRANATEN vliegen door de lucht en andere onduidelijke scheldwoorden vliegen nu over het water.
Dan staan er nog twee van die Pipo's naar je te kijken. Je weet wel, met zo'n rode dopneus op en rood opgetrokken lippen, wat een ellende.
Ik besluit terug te lopen, want ik heb het nu wel gehad, Mike gelukkigook.
Is dat ook het verhaal? Het verspelen van het aas en het verhaal op dit blog van Andy? Ik word er een beetje mee vergeleken, ik heb gelijk de titel van dit verhaal te pakken.
De 'Vloek van Andy', ja ja, wordt er hartelijk gelachen door Mike en Roderick (lach er maar om diep triest is het).
Ondertussen moet Roderick nog even hinniken, het lijkt meer op het geluid van een ezel: iaaiaaaaiaaa. Even later komt dit IJslandse paard op de foto hier onder als een dolle dwaze stier op ons drieën afgestoven.
Wij vluchten maar snel richting het water dat wat lager is gelegen, hopende dat dit veilig is.
Dit was weer eens niet zo'n goed idee van Roderick, van die bronstige geluiden maken, daar lok je allerlei dieren mee.
Maar de goede uitweg was gevonden, het beest had geen zin in een nat pak, en zo konden we veilig over het hek klimmen.
Nog vlug even een foto van de wegvarende veerpont en toen naar huis.
Onder het naar huis rijden had ik het hoor; de nieuwe titel van het verhaal "The Curse of Andy".
Volgende keer beter materiaal en misschien wel meerval of forel, je weet maar nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten