Ierland Adventure 2010

Zondag 19 september 2010



Eindelijk is het dan zover, na maanden van voorbereiding en spanning.


Twee tassen volgepropt met kleding, kunstaasdozen, molens en reels.


Dan de hengelkoker, vier hengels gaan er maar net in, maar alles moet mee voor dit avontuur .


We doen dit voor het tweede jaar op rij,de vistrip naar Ierland.


Lough Derg is de bestemming aldaar .


We hebben net als vorig jaar daar een huisje gehuurd, inclusief een visboot met motor .


Maar dit jaar maken we ook gebruik van een visgids, wat het jaar ervoor niet mogelijk was.


Omdat dit meer toch aardig groot is en je een kaart met de visstekken hebt, vind ik een gids inhuren toch wel beter.


Hoewel je de kaart met visstekken hebt en die ook makkelijk te vinden zijn, is die gids toch wel van belang.


Hij legt je namelijk uit hoe er hier op het meer gevist wordt, en deze manier verschilt toch wel van wat wij in Nederland gewend zijn.


Een groot verschil is dat wij ons kunstaas tot vlak voor de kant tussen het riet en onder overhangende takken van bomen kunnen presenteren.


Dat gaat daar in de meeste gevallen niet op, vanwege de rotsen die net voor de kanten liggen en omdat het meer een heel aparte bodemstructuur heeft.


Maar nu gaan we eerst eens verder met hoe de reis was gepland.


Ik zou zwager Jos, die ook meeging, opwachten op Schiphol.


Mijn reis naar Schiphol verliep voorspoedig, tassen achterin de auto, hengelkoker op het dak.


Vlot uitladen voor de deuren van Schiphol .


En nu maar wachten op Jos, de nodige sigaretten werden verslonden (twee stuks).


Jos was zo lollig om mij onopgemerkt te benaderen, en hij wilde mij laten schrikken.


Dat grapje werkte maar een klein beetje, maar de toon was gezet.


Eerst nog gezamenlijk met de vrouwen die ook waren meegekomen  een bak koffie en een gebakje genuttigd.


Inchecken en afscheid nemen van de vrouwen, tja, we gaan toch 8 dagen weg.


Dat is toch best wel een lange tijd voor hun om 's nachts dat gesnurk te missen, en langer zou zo'n trip ook niet moeten duren, want anders gaan ze er misschien aan wennen!


De vlucht gaat voorspoedig en veilig landen we op Dublin Airport.


Daar wachten we nog even op de bus die ons naar Birdhill zal brengen, maar deze trip zal nog lang in ons geheugen blijven zitten.


De busreis duurt maar liefst 4 uur en de wegen vallen tegen. Rotondes in overvloed, her en der passagiers oppikken, en af en toe een rookpauze.


Tussentijds doen we bij een tankstation snel wat inkopen voor het ontbijt en nemen wat drinken mee voor de eerste avond, want veel tijd zullen we op de zondagavond niet hebben om in de plaatselijke winkeltjes in Killaloe boodschappen te doen.


En er moet s'ochtends gelijk gevist worden, dus dan was er ook geen tijd voor.


Na ruim vier uur komen we dan eindelijk aan in het plaatsje Birdhill, wat niet meer blijkt te zijn dan een bushalte, een soort fontein met een hek eromheen, een een paar huizen verborgen tussen een paar struiken.


Daar even met een sigaretje wachten op de taxi naar Killaloe. Het is inmiddels donker als we daar aankomen.


Het huis staat er nog net zo bij als vorig jaar. Het is even wachten op Ferdinand die de sleutels afgeeft en die nog even een korte rondleiding geeft door het huis .


We bespreken nog even het hoe en wat voor de volgende dag, hij gaat ons dus gidsen en zal ons buiten bij de parkeerplaats bij de rivier de Shannon opwachten met zijn boot. Van daaruit gaan we naar een trailerhelling bij Lough Derg. 's Avonds maakte ik nog de hengels en de kunstaasdozen klaar.



Maandag 20 september


's Ochtends een lekker Engels ontbijtje en de lunch klaargemaakt, en zo stonden we om 7 uur op de parkeerplaats .


Na een ritje van 15 minuten ging de boot te water en voeren uit met dit 3-tallig gezelschap .


Even nog wat uitleg nog van Ferdinand, een stukje varen naar de eerste stek en we konden gaan vissen.


Al gauw hadden we wat volgers en lossers, daarna verspeelde ik nog een mooie snoek die toch gauw tegen de 1 meter grens liep, de onervarenheid van het bootvissen speelde een beetje mee.


De lijn schuurde langs de bodem van de boot en knapte. Dit was wel een domper.


Zo verspeel ik niet graag een vis, met het kunstaas nog in de bek.


De eerste vis wordt binnengehaald door Ferdinand, een snoek van rond de 90 centimeter.


Jos heeft tijdens het slepen nog twee lossers waar ook een flinke bij zat, maar die helaas niet in de boot kwam.


Hierna vangt Ferdinand op een andere stek nog een mooie snoek, die tijdens het onthaken het ruime sop kiest.


Daarna vang ik er nog een van rond de 70 cm die ook bij het onthaken verdwijnt, en even later breng ik nog een 63'er in de boot.








Nadat we op deze dag een ruime 10 tot 12 snoeken in totaal nog hebben gemist, komt er toch een einde aan onze eerste mooie en zonnige dag.









































































































Die avond besluiten we een oude bekende op te zoeken, namelijk de beiaardier van de kathedraal van Killaloe. We hebben hem vorig jaar ontmoet, waarna hij ons een rondleiding door de kathedraal gaf en ons meenam naar de toren, waar we van het mooie uitzicht konden genieten. We hebben als verrassing een kalender met foto's van ons vorige vistripje gemaakt en besluiten hem die aan te gaan bieden.  Bij de kathedraal aangekomen blijkt alles donker te zijn, en daarom doen we in een winkeltje in de buurt wat navraag. Een zeer aardige dame pleegt wat telefoontjes voor ons, en zegt dat de bedoelde heer binnen een paar minuten in de kathedraal zal zijn. Dit blijkt inderdaad het geval en hij is niet alleen. De plaatselijke klokkenluiders hebben hun oefenavond, en ik meen het lied Amazing Grace te herkennen. Bijna bovenin de toren sluiten we aan bij de klokkenluiders en onze kalender wordt vol dankbaarheid in ontvangst genomen. Tot mijn schrik wordt ons gevraagd om een melodietje op de klokken van de kathedraal te spelen, maar gelukkig werpt Jos zich op als vrijwilliger. Er hangen acht touwtjes met daarachter een nummer. Je krijgt een 'muziekblad' voor je zonder noten, maar met het nummer van het touwtje waar je als het ware aan moet tokkelen. Door deze ingenieuze constructie kan één man een heel concert geven. Het lukt Jos heel aardig, maar bij mij mislukt vrijwel alles. Later blijkt dat ik telkens het laatste touwtje over het hoofd heb gezien, dat is net zoiets als gitaar spelen met een snaar die ontbreekt. De inwoners van het stadje zullen hebben genoten van de momenten dat Jos speelde, maar ik hoop dat ze tijdens mijn mislukte opvoering ergens diep weggestopt op een toilet of zoiets zaten.